Opis:
Produkt leczniczy stosowany w leczeniu silnego i przewlekłego bólu.
Dorośli. Dawkowanie należy dostosować do nasilenia bólu oraz reakcji pacjenta. Istnieją dane na temat znacznych różnic w zapotrzebowaniu i reakcji na stosowane dawki nawet u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i nerek. Zalecana dawka początkowa: 30-100 mg co 12 h. Pacjenci w podeszłym wieku. Leczenie należy rozpocząć od mniejszej dawki początkowej, a następnie zwiększać ją indywidualnie do uzyskania pożądanego działania terapeutycznego. Morfina jest znacznie wolniej metabolizowana w organizmie pacjentów w podeszłym wieku w porównaniu do młodych pacjentów, dlatego może okazać się konieczne zmniejszenie dobowej dawki produktu leczniczego, w przypadku pacjentów otrzymujących dawki wielokrotne. Dzieci. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci, ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa, skuteczności oraz dawkowania. Pacjenci z niewydolnością nerek. Morfina pierwotnie jest metabolizowana przez wątrobę do nieaktywnych metabolitów, które są wydalane przez nerki. Metabolit 6-glukoron morfiny jest uważany za aktywny, dlatego zaleca się zmniejszenie dawki u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek. Pacjenci z umiarkowaną niewydolnością nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, ang. GFR 10 do 50 ml/min) powinni otrzymać 75% zalecanej dawki w normalnych odstępach czasu. Pacjenci z ciężką niewydolnością nerek (GFR poniżej 10 ml/min) powinni otrzymywać 50% zalecanej dawki w normalnych odstępach czasu. Pacjenci z niewydolnością wątroby. T0,5 produktu wydłużony jest u pacjentów z niewydolnością wątroby (np. w przypadku marskości wątroby). Z tego względu morfina powinna być stosowana z zachowaniem szczególnej ostrożności. Należy zmniejszyć dawkę początkową, konieczne może być wydłużenie odstępów między dawkami. Przerwanie leczenia. Wystąpienie zespołu abstynencyjnego może zostać przyspieszone, jeśli nagle zaprzestanie się podawania leku opioidowego. Dlatego przed planowanym odstawieniem leku, jego dawkę należy zmniejszać stopniowo.
Tabl. o przedłużonym uwalnianiu należy połykać w całości, nie gryźć, nie rozkruszać tabl.
Preparat jest przeciwwskazany w znanych przypadkach nadwrażliwości na morfinę. Nie powinien być stosowany w krótkotrwałych bólach ze względu na trudność w doborze dawki. Tabl. są przeciwwskazane u chorych z depresją oddechową i retencją CO2, szczególnie przy braku możliwości szybkiej resuscytacji oddechowej. Przeciwwskazany jest również u chorych z niedrożnością porażenną jelit oraz w okresie karmienia piersią.
Podobnie jak wszystkie inne opioidy może wywołać upośledzenie ośrodka oddechowego i retencję CO2. Dlatego należy obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy nadmiernego uspokojenia, senności i zwolnienia oddechów (częstość oddechów <8/min.). Depresja oddechowa. Ryzyko depresji oddechowej zwiększa się wraz ze wzrostem dawki, a także u chorych starszych i wyniszczonych. Redukcja dawki preparatu może być konieczna w przypadku pacjentów starszych bądź z przewlekłą niewydolnością wątroby lub nerek. Stan funkcji wątroby i nerek ma zasadnicze znaczenie przy ustalaniu dawki morfiny o przedłużonym działaniu. Niewydolność wątroby może zmniejszyć wydalanie morfiny, a niewydolność nerek - jej metabolitów. Przewlekłe choroby układu oddechowego. Preparat powinien być stosowany z zachowaniem największej ostrożności u pacjentów z obniżoną rezerwą oddechową, np. przewlekłą zaporową lub inną chorobą płuc z retencją CO2. Uzależnienie lekowe. Opioidy stosowane długotrwale, zwłaszcza kiedy ich użycie jest słabo kontrolowane przez lekarza a same mają krótki czas działania lub są stosowane w nieskutecznych dawkach, mogą być nadużywane przez pacjentów (zależność psychiczna). Pomimo, że ma przedłużony czas działania co ogranicza możliwość jego nadużywania, należy ostrożnie stosować u osób z uzależnieniem w wywiadzie (np. alkoholizm), jeśli leczenie nie ma charakteru paliatywnego. Wzmożone ciśnienie śródczaszkowe. Preparat należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym, guzami mózgu, urazami głowy lub z zaburzeniami świadomości, czyli u chorych szczególnie podatnych na niekorzystny wpływ retencji CO2 na czynność mózgu. Prowadzący pojazdy, obsługujący maszyny oraz wykonujący prace wymagające koncentracji powinni zachować szczególną ostrożność w okresie przyjmowania preparatu z uwagi na obniżenie sprawności psychomotorycznej. Efekt ten jest potęgowany przez alkohol.
Jednoczesne stosowanie innych leków wpływających depresyjnie na centralny układ nerwowy np. innych opioidów, leków uspokajających, nasennych, anksjolitycznych, psychotropowych, fentiazyn, przeciwhistaminowych i alkoholu może potęgować ośrodkowe depresyjne działanie morfiny. Może to doprowadzić do depresji układu oddechowego, spadku ciśnienia tętniczego krwi, nadmiernego uspokojenia a nawet śpiączki. Morfina nie może być stosowana przez osoby leczone preparatami zawierającymi inhibitory MAO jeżeli były poddawane w ciągu ostatnich 14 dni. Z tego powodu pacjent powinien poinformować lekarza o stosowaniu innych leków przed rozpoczęciem terapii preparatem.
Ryzyko uszkodzenia płodu nie jest jasno zdefiniowane, ale nie można wykluczyć teratogennego działania morfiny stosowanej w okresie ciąży (kategoria C) ze względu na fakt przenikania morfiny przez barierę łożyskową. Dlatego preparat może być stosowany w okresie ciąży tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy korzyści wynikające z jego podawania usprawiedliwiają ryzyko związane z uszkodzeniem płodu. U noworodków, których matki regularnie przyjmowały w okresie ciąży morfinę, może wystąpić zespół abstynencji. W związku z szybkim przenikaniem leku przez barierę łożyska i lepszą penetracje przez barierę krew-mózg u płodu preparat nie powinien być stosowany w czasie porodu z uwagi na ryzyko depresji oddechowej u noworodka, a także hamujący wpływ na przebieg porodu. W przypadku konieczności przyjmowania preparatu przez kobietę karmiącą, należy bezwzględnie zaprzestać karmienia piersią ze względu na przenikanie morfiny do mleka matki.
Najczęściej są to: zaparcia, nudności, wymioty, uczucie oszołomienia, obniżone lub podwyższone samopoczucie, zawroty głowy, nadmierne uspokojenie, aż do senności i wzmożona potliwość. Nudności i wymioty mogą pojawić się na początku leczenia i samoistnie ustąpić pomimo dalszego stosowania morfiny. Można je opanować stosując dodatkowo środki przeciwwymiotne. W rzadkich przypadkach mogą pojawić się: świąd, wysypka, gęsia skórka, trudności w oddawaniu moczu oraz nieostre lub podwójne widzenie. Do najgroźniejszych należą: depresja oddechowa, mogąca pojawić się po względnym przedawkowaniu morfiny w początkowym stadium leczenia, oraz bezdech i w mniejszym stopniu niewydolność krążenia, wstrząs i zatrzymanie krążenia.
Przy przyjęciu dawki większej niż zalecana (5-10 razy większej od dawki terapeutycznej) istnieje ryzyko depresji oddechowej i zwiększonej senności przechodzącej w śpiączkę. Ponieważ objawy te mogą wynikać albo z bezpośredniej depresji ośrodka oddechowego, albo być wynikiem niedotlenienia, należy przede wszystkim przywrócić pacjentowi właściwą wymianę oddechową poprzez zapewnienie drożności dróg oddechowych i ewentualne stosowanie wspomaganej lub kontrolowanej wentylacji. W ciężkich przypadkach dochodzi do śpiączki i wstrząsu (zmniejszenie napięcia mięśni szkieletowych, zimne i wilgotne powłoki ciała, bradykardia, zmniejszenie ciśnienia tętniczego). W przypadku objawów przedawkowania, pacjent powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem i pokazać opakowanie preparatu, ponieważ pozostające w jelitach tabl. mogą dalej uwalniać morfinę.
Silnie działający lek przeciwbólowy, pochodna fenantrenowa występująca w opium, o charakterze czystego agonisty. Działa głównie przeciwbólowo i nasennie.
1 tabl. o przedłużonym działaniu zawiera 10 mg, 30 mg, 60 mg lub 100 mg morfiny siarczanu.
