Zakażenia bakteryjne spowodowane szczepami wrażliwymi na klindamycynę: zakażenia kości i stawów, zakażenia ucha, nosa oraz gardła, zakażenia w obrębie zębów i odzębowe zapalenia kości szczęki i żuchwy, zakażenia dolnych dróg oddechowych, zakażenia w obrębie jamy brzusznej, zakażenia w obrębie miednicy i żeńskich narządów płciowych, zakażenia skóry i tkanek miękkich, płonica, posocznica, zapalenie wsierdzia. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania produktów przeciwbakteryjnych.

Dorośli i młodzież powyżej 14 lat. Średnio ciężkie zakażenia: od 600 mg do 1,2 g klindamycyny/dobę, ciężkie zakażenia: 1,2-2,7 g klindamycyny/dobę. Lek podaje się w 2-4 dawkach podzielonych. Maks. dawka dobowa dla dorosłych i młodzieży powyżej 14 lat wynosi 4,8 g klindamycyny podawane w 2-4 dawkach podzielonych. Dzieci w wieku od 4 tyg. życia do 14 lat. W zależności od ciężkości i umiejscowienia zakażenia: 20-40 mg klindamycyny/kg mc./dobę w 3-4 dawkach podzielonych. U pacjentów ze średnio ciężką lub ciężką niewydolnością wątroby T_0,5 klindamycyny w surowicy jest wydłużony. Zmniejszenie dawki nie jest zwykle konieczne, jeżeli klindamycyna jest podawana co 8 h. Pacjenci z niewydolnością wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby należy kontrolować stężenie leku w osoczu krwi. W zależności od wyników tych badań może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępu pomiędzy poszczególnymi dawkami. Pacjenci z niewydolnością nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek T_0,5 jest wydłużony. Zmniejszenie dawki nie jest konieczne w przypadku lekkiej lub średnio ciężkiej niewydolności, jednak u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub bezmoczem należy kontrolować stężenie leku w osoczu krwi - w zależności od wyników tych badań może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępu pomiędzy poszczególnymi dawkami 8-12 h. Pacjenci poddawani hemodializie. Hemodializa nie usuwa klindamycyny z krwi, dlatego też dodatkowe dawki przed rozpoczęciem dializy lub po dializie nie są konieczne.

Klindamycyna może być podawana dom. (głębokie wstrzyknięcie) lub w postaci inf. doż. Nie należy podawać dom. w 1 wstrzyk. więcej niż 600 mg klindamycyny. W żadnym przypadku nie wolno podawać doż. nie rozcieńczonego roztw. amp.! Produktu leczniczy amp. w postaci roztw. do wstrzyk. nie należy stosować we wstrzyk. doż., lecz podawać w postaci inf. po odpowiednim rozcieńczeniu. Inf. klindamycyny należy podawać z szybkością nieprzekraczającą 30 mg/minutę. W jednogodzinnej infuzji dożylnej nie należy podawać więcej niż 1,2 g klindamycyny. Sposób przygotowania roztworu do podania, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na klindamycynę lub linkomycynę (z powodu alergii krzyżowej) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ponieważ produkt leczniczy amp. w postaci roztw. do wstrzyk. i inf. zawiera alkohol benzylowy, nie należy stosować go u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na alkohol benzylowy lub środki miejscowo znieczulające (np. lidokaina lub pochodne lidokainy) oraz u noworodków (zwłaszcza u wcześniaków).

Produkt leczniczy amp. należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z: zaburzeniami czynności wątroby, zaburzeniami w przewodnictwie nerwowo-mięśniowym (np. miastenia i choroba Parkinsona), przebytą wcześniej chorobą żołądka lub jelit (np. wcześniejsze zapalenie jelita grubego). W trakcie długotrwałego (dłuższego niż 3 tyg.) stosowania produktu leczniczego wskazana jest okresowa kontrola obrazu krwi, czynności wątroby oraz nerek. Długotrwałe i wielokrotne stosowanie klindamycyny może prowadzić do zakażenia i nadmiernego rozwoju opornych bakterii lub drożdżaków, zwłaszcza w obrębie skóry lub błon śluzowych. Może wystąpić rzekomobłoniaste zapalenie jelit spowodowane toksynami nadmiernie namnożonych w jelicie Clostridium difficile. Należy wówczas odstawić lek. W zależności od ciężkości przebiegu zapalenia należy zastosować skuteczny antybiotyk lub chemioterapeutyk i - w razie konieczności - odpowiednie leczenie objawowe. Produkty lecznicze hamujące perystaltykę jelit są przeciwwskazane. Jeśli u pacjenta wystąpi wstrząs anafilaktyczny, należy odstawić lek i zapewnić odpowiednią pomoc medyczną (np. podać adrenomimetyki, leki przeciwhistaminowe, kortykosteroidy, a w razie konieczności zastosować oddech kontrolowany). Klindamycyne zwykle można stosować u pacjentów uczulonych na penicylinę. Występowanie reakcji alergicznych na klindamycynę u osób uczulonych na penicylinę (tzw. alergia krzyżowa) zwykle nie występuje z powodu strukturalnych różnic pomiędzy obiema substancjami. W pojedynczych przypadkach obserwowano jednak anafilaksję podczas leczenia klindamycyną pacjentów z alergią na penicylinę. Należy to wziąć pod uwagę przed rozpoczęciem leczenia klindamycyną pacjentów uczulonych na penicylinę. Klindamycyny nie należy stosować w leczeniu ostrych wirusowych zakażeń dróg oddechowych. Klindamycyna nie osiąga stężenia terapeutycznego w płynie mózgowo-rdzeniowym, dlatego produktu leczniczego amp. nie należy stosować w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Dzieci. Produkt leczniczy zawiera alkohol benzylowy, dlatego nie należy go stosować u wcześniaków ani u noworodków. Klindamycyna nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Klindamycyny nie należy stosować jednocześnie z antybiotykami makrolidowymi (np. erytromycyną) z powodu antagonistycznego działania zaobserwowanego in vitro. Drobnoustroje oporne na linkomycynę wykazują również oporność na klindamycynę (tzw. oporność krzyżowa). Klindamycyna ma właściwości hamowania przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, co może wzmacniać działanie środków zwiotczających (np. eteru, tubokuraryny, halogenku pankuroniowego). Dlatego podczas operacji może dojść do nieoczekiwanych sytuacji zagrożenia życia pacjenta. Skuteczność antykoncepcyjnych środków hormonalnych podczas jednoczesnego stosowania klindamycyny nie jest gwarantowana. Dlatego w czasie leczenia klindamycyną należy stosować dodatkowe, niehormonalne metody antykoncepcji.

W badaniach przeprowadzonych u ludzi nie wykryto teratogennego działania leku. Należy jednak starannie rozważyć współczynnik korzyści i zagrożeń wynikających ze stosowania klindamycyny podczas ciąży i karmienia piersią. Klindamycyna przenika do mleka kobiecego. U noworodka karmionego piersią może wystąpić nadwrażliwość, biegunka oraz zakażenie drożdżakami.

Zaburzenia żołądka i jelit: (często) objawy niepożądane dotyczące przewodu pokarmowego, takie jak bóle brzucha, nudności, wymioty lub biegunka o lekkim przebiegu - zależą one od dawki i ustępują w trakcie terapii lub po jej zakończeniu; ponadto zapalenie przełyku, języka lub błony śluzowej jamy ustnej; (bardzo rzadko) rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) alergia z takimi objawami, jak odropodobna wysypka, swędzenie i pokrzywka; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny, obrzęki (obrzęk Quinckego, obrzęki stawów), gorączka polekowa, rumień wielopostaciowy (np. zespół Stevens-Johnsona), zespół Lyella. Powyższe reakcje mogą pojawić się już po 1-szym podaniu leku. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) zaburzenia obrazu krwi (przemijające i mogą mieć podłoże toksyczne lub alergiczne): trombocytopenia, leukopenia, eozynofilia, neutropenia lub granulocytopenia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) przemijające niewielkie podwyższenie aktywności aminotransferaz w surowicy; (bardzo rzadko) przemijające zapalenie wątroby z żółtaczką cholestatyczną. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) świąd, złuszczające i pęcherzowe zapalenie skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) zapalenie wielostawowe. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) blokada nerwowo-mięśniowa; (bardzo rzadko) zmiany odczuwania smaku i zapachu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) ból, podrażnienie, stwardnienie i ropnie jałowe w miejscu podania po wstrzyknięciu domięśniowym; ból i zakrzepowe zapalenie żył po podaniu dożylnym; (rzadko) uczucie gorąca, nudności, objawy sercowo-naczyniowe (np. niedociśnienie i zatrzymanie akcji serca) po zbyt szybkim podaniu dożylnym.

Objawy przedawkowania i zatrucia klindamycyną są nieznane. Po przedawkowaniu leku podanego doustnie (tabl. powl.) zaleca się płukanie żołądka. Klindamycyny nie można usunąć z krwi podczas dializy lub dializy otrzewnowej. Specyficzne antidotum nie jest znane.

Klindamycyna jest półsyntetyczną pochodną linkomycyny. Należy do grupy linkozamidów, które jako piranozydy nie wykazują podobieństwa do innych antybiotyków. W zależności od wrażliwości drobnoustroju i stężenia antybiotyku klindamycyna może działać bakteriostatycznie lub bakteriobójczo.

1 ml roztw. zawiera 150 mg klindamycyny, w postaci fosforanu, czyli 178,2 mg fosforanu klindamycyny.