Produkt leczniczy jest wskazany do leczenia następujących zakażeń u dorosłych i dzieci w wieku powyżej 3 m-cy: zapalenie płuc, w tym pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc; zapalenie oskrzeli i płuc w przebiegu mukowiscydozy; powikłane zakażenia dróg moczowych; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zakażenia śród- i poporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Produkt leczniczy można stosować w leczeniu gorączkujących pacjentów z neutropenią, jeżeli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Dawka i czas leczenia lekiem powinny uwzględniać rodzaj leczonego zakażenia, w tym jego ciężkość i odpowiedź kliniczną. Dawkowanie: u dorosłych i młodzieży dawka 2 g, 3x/dobę i dawka do 40 mg/kg mc. 3x/dobę u dzieci może być szczególnie właściwa podczas leczenia niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia szpitalne bakteriami Pseudomonas aeruginosa lub Acinetobacter spp. Należy dodatkowo rozważyć schemat dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Dorośli i młodzież: zapalenie płuc, w tym pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc - 500 mg lub 1 g dawka podawana co 8 h; zapalenie płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy 2 g - dawka podawana co 8 h; powikłane zakażenia dróg moczowych - 500 mg lub 1 g dawka podawana co 8 h; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej - 500 mg lub 1 g dawka podawana co 8 h; zakażenie śród- i poporodowe - 500 mg lub 1 g dawka podawana co 8 h; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich - 500 mg lub 1 g dawka podawana co 8 h; ostre, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych - 2 g dawka podawana co 8 h; leczenie gorączkujących pacjentów z neutropenią - 1 g dawka podawana co 8 h. Produkt podaje się zwykle w infuzji dożylnej trwającej około 15-30 minut. Alternatywnie dawki do 1 g można podawać w trwającym około 5 minut wstrzyknięciu dożylnym (bolusie). Dostępne dane potwierdzające bezpieczeństwo stosowania u dorosłych dawki 2 g we wstrzyknięciu dożylnym (bolus) są ograniczone. Zaburzenie czynności nerek. Dawkę dla dorosłych i młodzieży należy zmodyfikować, jeśli Cl_Cr jest mniejszy niż 51 ml/min, patrz niżej. Dane potwierdzające taką modyfikację dla jednostkowej dawki 2 g są ograniczone. Cl_Cr (ml/min) 26-50: 1 dawka jednostkowa co 12 h; Cl_Cr (ml/min) 10-25: 0,5 dawki jednostkowej co 12 h; Cl_Cr (ml/min) <10: 0,5 dawki jednostkowej co 24 h. Produkt jest usuwany z krążenia metodą hemodializy i hemofiltracji. Odpowiednią dawkę należy podać po zakończeniu cyklu hemodializy. Nie ustalono zaleceń odnośnie dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. Niewydolność wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby modyfikacja dawki nie jest konieczna. Dawkowanie u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub z Cl_Cr większym niż 50 ml/min modyfikacja dawki nie jest konieczna. Dzieci i młodzież. Dzieci w wieku poniżej 3 m-cy. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności meropenemu u dzieci w wieku poniżej 3 m-cy ani nie ustalono dla nich optymalnego schematu dawkowania. Jednak ograniczone dane farmakokinetyczne świadczą o tym, że odpowiednim schematem dawkowania może być podawanie meropenemu w dawce 20 mg/kg mc. co 8 h. Dzieci w wieku od 3 m-cy do 11 lat, o mc. do 50 kg: zapalenie płuc, w tym pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc - 10 lub 20 mg/kg; zapalenie płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy - 40 mg/kg; powikłane zakażenia dróg moczowych - 10 lub 20 mg/kg; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej - 10 lub 20 mg/kg; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich - 10 lub 20 mg/kg; ostre, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych - 40 mg/kg; leczenie gorączkujących pacjentów z neutropenią - 20 mg/kg. Dzieci o mc. większej niż 50 kg: należy podawać dawkę zalecaną dla pacjentów dorosłych. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania produktu leczniczego u dzieci z zaburzeniami czynności nerek.

Produkt podaje się w infuzji dożylnej trwającej około 15-30 minut. Alternatywnie, można podawać lek w dawkach do 20 mg/kg mc. we wstrzyknięciu dożylnym trwającym około 5 minut. Dostępne są ograniczone dane potwierdzające bezpieczeństwo podawania dzieciom dawki 40 mg/kg mc. we wstrzyknięciu dożylnym (bolus).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcje anafilaktyczne, ciężkie reakcje skórne) na którykolwiek inny lek przeciwbakteryjny z grupy β-laktamów (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Wybierając produkt leczniczy do leczenia konkretnego pacjenta należy ocenić przydatność podawania leku przeciwbakteryjnego z grupy karbapenemów na podstawie takich czynników, jak ciężkość zakażenia, występowanie oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne i ryzyko związane z zakażeniem bakterią oporną na karbapenemy. Tak jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, odnotowano ciężkie i sporadyczne śmiertelne reakcje nadwrażliwości. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbapenemy, penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe, mogą być również nadwrażliwi na meropenem. Przed rozpoczęciem leczenia produktem należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki β-laktamowe. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej należy przerwać podawanie produktu leczniczego i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Podczas stosowania prawie każdego leku przeciwbakteryjnego, w tym meropenemu, odnotowano występowanie zapalenia okrężnicy związanego ze stosowaniem antybiotyków i rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest, aby wziąć pod uwagę takie rozpoznanie u pacjentów, u których biegunka wystąpi podczas lub po zakończeniu leczenia produktem. Należy rozważyć przerwanie podawania leku i zastosowanie specyficznego leczenia zakażeń Clostridium difficile. Nie należy stosować produktów leczniczych hamujących perystaltykę jelit. Podczas leczenia karbapenemami, w tym meropenemem, niezbyt często notowano napady drgawek. Podczas leczenia produktem należy ściśle kontrolować czynność wątroby ze względu na ryzyko hepatotoksyczności (zaburzenia czynności wątroby z cholestazą i cytolizą). Stosowanie u pacjentów z chorobami wątroby: u pacjentów z istniejącymi uprzednio zaburzeniami czynności wątroby podczas leczenia lekiem należy kontrolować czynność wątroby. Modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Podczas leczenia produktem medycznym może wystąpić dodatni wynik bezpośredniego i pośredniego testu Coombsa. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania meropenemu i kwasu walproinowego/walproinianu sodu. Produkt leczniczy zawiera sód. Produkt leczniczy zawiera około 2,0 mEq sodu na dawkę 500 mg, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Produkt leczniczy zawiera około 4,0 mEq sodu na dawkę 1 g, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Nie przeprowadzono badań wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących interakcji z innymi niż probenecyd produktami leczniczymi. Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie kanalikowe, dlatego hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, co powoduje wydłużenie okresu półtrwania w fazie eliminacji oraz zwiększenie stężenia meropenemu w osoczu. Należy zachować ostrożność, jeżeli probenecyd stosuje się jednocześnie z meropenemem. Nie badano możliwego wpływu meropenemu na wiązanie z białkami lub na metabolizm innych produktów leczniczych. Jednak meropenem wiąże się z białkami osocza w tak małym stopniu, że nie należy spodziewać się interakcji z innymi lekami, zachodzących w tym mechanizmie. Jednoczesne podawanie kwasu walproinowego i karbapenemów powodowało w ciągu dwóch dni zmniejszenie się stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60%-100%. Zmniejszanie się stężenia następuje szybko, jest duże i nie wydaje się możliwe do opanowania, dlatego należy unikać skojarzonego stosowania kwasu walproinowego i karbapenemów. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe. U pacjentów, którzy otrzymywali jednocześnie leki przeciwbakteryjne donoszono o wielu przypadkach zwiększenia działania przeciwzakrzepowego doustnych leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny. Ryzyko może zależeć od rodzaju zakażenia, wieku i stanu ogólnego pacjenta, dlatego trudno jest ocenić wpływ stosowanego antybiotyku na zwiększenie INR. Podczas i krótko po jednoczesnym podaniu antybiotyków i doustnego leku przeciwzakrzepowego zaleca się częstą kontrolę INR.

Brak danych odnośnie potencjalnego oddziaływania produktu na płodność mężczyzn i kobiet. Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania leku u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności, zaleca się unikać stosowania leku w okresie ciąży. Notowano wydzielanie niewielkich ilości meropenemu z mlekiem kobiety. Leku nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, chyba że spodziewane korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka.

W przeglądzie danych dotyczących 5026 zastosowań meropenemu u 4872 pacjentów, najczęściej notowanymi działaniami niepożądanymi leku były: biegunka (2,3%), wysypka (1,4%), nudności/wymioty (1,4%) oraz odczyny zapalne w miejscu injekcji (1,1%). Najczęściej zgłaszanymi zmianami w wynikach badań laboratoryjnych po zastosowaniu meropenemu były: trombocytoza (1,6%) i zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (1,5%-4,3%). Działania niepożądane o nieznanej częstości odnotowano po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu, lecz nie obserwowano ich u 2367 pacjentów, którzy brali udział w badaniach klinicznych meropenemu podawanego dożylnie i domięśniowo przed uzyskaniem dopuszczenia do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) drożdżyca jamy ustnej i pochwy. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) trombocytemia; (niezbyt często) eozynofilia, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia; (nieznana) agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) parestezje; (rzadko) drgawki. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha; (nieznana) zapalenie okrężnicy związane ze stosowaniem antybiotyku. Zaburzenia wątroby: (często) zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej lub dehydrogenazy mleczanowej we krwi: (niezbyt często) zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) pokrzywka; (nieznana) toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy, zespół osutki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (ang. DRESS Syndrome). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) stan zapalny, ból; (niezbyt często) zakrzepowe zapalenie żył; (nieznana) ból w miejscu podania.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić przedawkowanie względne, jeśli dawki nie zmodyfikowano odpowiednio do zaleceń. Ograniczone doświadczenie z okresu po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu wskazuje, że jeśli po przedawkowaniu wystąpią działania niepożądane, odpowiadają one profilowi działań niepożądanych; mają na ogół niewielkie nasilenie i ustępują po odstawieniu leku lub zmniejszeniu jego dawki. Należy rozważyć leczenie objawowe. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek produkt leczniczy jest szybko wydalany przez nerki. Meropenem i jego metabolit można usunąć z organizmu metodą hemodializy.

Działanie bakteriobójcze meropenemu polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych przez wiązanie się z białkami wiążącymi penicyliny (ang.PBP). Wykazano, że podobnie jak w przypadku innych β-laktamowych leków przeciwbakteryjnych, skuteczność działania meropenemu zależy od czasu, w jakim stężenie leku przekracza minimalne stężenie hamujące (T > MIC). W modelach nieklinicznych meropenem wykazywał działanie, gdy jego stężenia przekraczające MIC, określone dla drobnoustrojów wywołujących zakażenie, utrzymywały się w osoczu przez około 40% czasu między kolejnymi dawkami. Takich wartości nie ustalono w warunkach klinicznych.

1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g meropenemu w postaci meropenemu trójwodnego.