Lek jest wskazany w monoterapii oraz w terapii wspomagającej napadów częściowych wtórnie uogólnionych lub nie, u osób dorosłych i młodzieży (w wieku 16-18 lat) chorujących na padaczkę.

Lakozamid należy przyjmować 2x/dobę (zazwyczaj rano i wieczorem). Należy pouczyć pacjenta, aby w razie pominięcia dawki przyjął pominiętą dawkę jak najszybciej, a następną dawkę lakozamidu przyjął jak zwykle w wyznaczonym terminie. Jeśli pacjent zauważył pominięcie dawki w ciągu 6 h przed terminem przyjęcia następnej dawki, należy pouczyć go aby zaczekał i przyjął następną dawkę lakozamidu jak zwykle w wyznaczonym terminie. Pacjenci nie powinni przyjmować dawki podwójnej. Dzieci i młodzież o mc. 50 kg lub większej oraz dorośli. Monoterapia. Zalecana dawka początkowa wynosi 50 mg 2x/dobę. Po upływie tyg. dawkę tę należy zwiększyć do wstępnej dawki terapeutycznej wynoszącej 100 mg 2x/dobę. Leczenie lakozamidem można również rozpocząć od dawki 100 mg 2x/dobę na podstawie dokonanej przez lekarza oceny wskazującej na konieczność obniżenia liczby napadów drgawkowych po uwzględnieniu potencjalnych działań niepożądanych. W zależności od odpowiedzi na leczenie i jego tolerancji, dawkę podtrzymującą można zwiększać dalej o 50 mg 2x/dobę (100 mg/dobę) w odstępach tyg. do maks. zalecanej dawki podtrzymującej wynoszącej 300 mg 2x/dobę (600 mg/dobę). U pacjentów, u których osiągnięto dawkę powyżej 400 mg/dobę i którzy wymagają zastosowania dodatkowego przeciwpadaczkowego produktu leczniczego, należy stosować się do podanego poniżej dawkowania zalecanego w przypadku terapii wspomagającej. Terapia wspomagająca. Zalecana dawka początkowa wynosi 50 mg 2x/dobę. Po upływie tyg. dawkę tę należy zwiększyć do wstępnej dawki terapeutycznej wynoszącej 100 mg 2x/dobę. W zależności od odpowiedzi na leczenie i jego tolerancję dawkę podtrzymującą można zwiększać dalej o 50 mg 2x/dobę (100 mg/dobę) tyg. do maks. zalecanej dawki podtrzymującej wynoszącej 400 mg/dobę (200 mg 2x/dobę). Rozpoczęcie leczenia lakozamidem od dawki nasycającej. Leczenie lakozamidem można również rozpocząć od pojedynczej dawki nasycającej wynoszącej 200 mg, a następnie, po około 12 h kontynuować leczenie podtrzymujące w schemacie 100 mg 2x/dobę (200 mg/dobę). Późniejsze dostosowanie dawki należy przeprowadzać w oparciu o indywidualną odpowiedź na leczenie i jego tolerancję, w sposób opisany powyżej. Leczenie można rozpocząć od dawki nasycającej w sytuacjach, kiedy lekarz uzna, że konieczne jest szybkie uzyskanie stanu stacjonarnego stężenia lakozamidu w osoczu oraz efektu terapeutycznego. Dawkę nasycającą należy podać pod nadzorem lekarza z uwzględnieniem możliwości częstszego występowania działań niepożądanych ze strony OUN. Nie badano podawania dawki nasycającej (dużej dawki podanej na samym początku leczenia) w stanie ostrym, takim jak stan padaczkowy. Przerwanie stosowania. Zgodnie z obowiązującą praktyką kliniczną w razie konieczności odstawienia lakozamidu zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki (np. zmniejszanie dawki dobowej o 200 mg co tydz.). Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). Nie ma konieczności zmniejszania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Należy wziąć pod uwagę związane z wiekiem zmniejszenie klirensu nerkowego przy zwiększeniu wartości AUC u pacjentów w podeszłym wieku. Dane kliniczne dotyczące stosowania u osób w podeszłym wieku chorujących na padaczkę, zwłaszcza w odniesieniu do dawek powyżej 400 mg/dobę są ograniczone. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u dorosłych pacjentów oraz u dzieci i młodzieży z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr >30 ml/min). U dzieci i młodzieży o mc. 50 kg lub większej oraz u dorosłych pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek można rozważyć podanie dawki nasycającej 200 mg, ale przy dalszym stopniowym zwiększaniu dawki (>200 mg/dobę) należy zachować ostrożność. U dzieci i młodzieży o mc. 50 kg lub większej oraz u dorosłych pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr ≤30 ml/min) lub z krańcową niewydolnością nerek zaleca się nieprzekraczanie maks. dawki 250 mg/dobę, a przy stopniowym zwiększaniu dawki należy zachować ostrożność. Jeśli wskazane jest podanie dawki nasycającej należy podać dawkę początkową 100 mg, a następnie przez 1-szy tydz. podawać lek w schemacie 50 mg 2x/dobę. U dzieci i młodzieży o mc. poniżej 50 kg z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr ≤30 ml/min) oraz u osób z krańcową niewydolnością nerek zaleca się zmniejszenie dawki maks. o 25%. U wszystkich pacjentów wymagających hemodializy zaleca się uzupełnienie leku w dawce stanowiącej maks. 50% podzielonej dawki dobowej bezpośrednio po zakończeniu sesji hemodializy. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego (Cl_Cr >30 ml/min). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego można rozważyć podanie dawki nasycającej 200 mg, ale podczas późniejszego dostosowywania dawki (>200 mg/dobę) należy zachować ostrożność. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr ≤30 ml/min) oraz w krańcowym stadium niewydolności nerek zaleca się stosowanie maks. dawki podtrzymującej 250 mg/dobę. U tych pacjentów należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki. Jeśli wskazane jest podanie dawki nasycającej należy zastosować wstępną dawkę 100 mg, a następnie przez 1-szy tydz. podawać lek w schemacie 50 mg 2x/dobę. U pacjentów poddanych hemodializie zaleca się uzupełnienie leku w dawce stanowiącej maks. 50% podzielonej dawki dobowej bezpośrednio po zakończeniu hemodializy. Ze względu na niewielkie doświadczenie kliniczne dotyczące leczenia pacjentów w krańcowym stadium niewydolności nerek oraz kumulację metabolitu (o nieznanym działaniu farmakologicznym) należy zachować ostrożność w tych przypadkach. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego maks. zalecana dawka wynosi 300 mg/dobę. U tych pacjentów należy zachować ostrożność podczas ustalania dawki ze względu na możliwość współistnienia zaburzeń czynności nerek. Można rozważyć podanie dawki nasycającej 200 mg, ale przy zwiększaniu dawki (>200 mg/dobę) należy zachować ostrożność. Nie oceniano farmakokinetyki lakozamidu u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby lakozamid należy stosować wyłącznie, jeśli oczekiwane korzyści lecznicze przeważają nad ryzykiem. Na podstawie uważnej obserwacji aktywności choroby i potencjalnych działań niepożądanych u pacjenta, konieczne może być dostosowanie dawki. U dzieci i młodzieży o mc. 50 kg lub większej oraz u dorosłych pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego maks. zalecana dawka wynosi 300 mg/dobę. U tych pacjentów należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki z uwzględnieniem możliwości współwystępowania zaburzeń czynności nerek. U młodzieży i osób dorosłych o mc. 50 kg lub większej można rozważyć podanie dawki nasycającej 200 mg, ale przy dalszym zwiększaniu dawki (>200 mg/dobę) należy zachować ostrożność. Na podstawie danych dotyczących osób dorosłych ustalono, że u dzieci i młodzieży o mc. poniżej 50 kg z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego należy zmniejszyć dawkę maks. o 25%. Nie oceniano farmakokinetyki lakozamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U dorosłych pacjentów oraz u dzieci i młodzieży z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lakozamid należy podawać wyłącznie wówczas, gdy oczekiwane korzyści lecznicze przeważają nad możliwym ryzykiem. Dzieci i młodzież. Lekarz powinien przepisać najodpowiedniejszą postać farmaceutyczną i moc produktu w zależności od mc. i wymaganej dawki. Dzieci i młodzież o mc. 50 kg lub większej. Dawkowanie u dzieci i młodzieży o mc. 50 kg lub większej jest takie samo, jak u dorosłych. Dzieci (od 4 lat) i młodzież o mc. poniżej 50 kg. Dawkę ustala się na podstawie mc. Dlatego zaleca się rozpoczęcie leczenia od podawania syropu, a następnie zamianę na tabl., jeśli zachodzi taka potrzeba. Monoterapia. Zalecana dawka początkowa wynosi 2 mg/kg na dobę. Po upływie tyg. dawkę tę należy zwiększyć do wstępnej dawki terapeutycznej wynoszącej 4 mg/kg/dobę. W zależności od odpowiedzi na leczenie i tolerancji dawkę podtrzymującą można dodatkowo zwiększać co tydz. o 2 mg/kg/dobę. Dawkę tę należy stopniowo zwiększać do momentu uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U dzieci o mc. poniżej 40 kg maks. zalecana dawka wynosi 12 mg/kg/dobę. U dzieci o mc. wynoszącej od 40 do poniżej 50 kg maks. zalecana dawka wynosi 10 mg/kg/dobę. Szczegóły dotyczące dawkowanie u dzieci i młodzieży o mc. poniżej 50 kg, patrz ChPL. Terapia wspomagająca. Zalecana dawka początkowa wynosi 2 mg/kg/dobę. Po upływie tyg. dawkę tę należy zwiększyć do wstępnej dawki terapeutycznej wynoszącej 4 mg/kg/dobę. W zależności od odpowiedzi na leczenie i tolerancji dawkę podtrzymującą można dodatkowo zwiększać co tydz. o 2 mg/kg/dobę. Dawkę tę należy stopniowo dostosowywać do momentu uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. Ze względu na zwiększony klirens w porównaniu z osobami dorosłymi, u dzieci o mc. poniżej 20 kg maks. zalecana dawka wynosi 12 mg/kg/dobę. U dzieci o mc. wynoszącej od 20 do poniżej 30 kg maks. zalecana dawka wynosi 10 mg/kg/dobę, a u dzieci o mc. wynoszącej od 30 do poniżej 50 kg maks. zalecana dawka wynosi 8 mg/kg/dobę, chociaż w badaniach z otwartą próbą u niewielkiej liczby tych dzieci stosowano dawkę wynoszącą maksymalnie 12 mg/kg/dobę. Dawka nasycająca. Nie badano podawania dawki nasycającej u dzieci. Nie zaleca się podawania dawki nasycającej u dzieci i młodzieży o mc. poniżej 50 kg.

Lakozamid można przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Rozpoznany blok przedsionkowo-komorowy II lub III°.

U pacjentów stosujących leki przeciwpadaczkowe z powodu różnych wskazań zgłaszano występowanie wyobrażeń i zachowań samobójczych. W metaanalizie danych z randomizowanych badań z grupą kontrolną placebo dotyczących leków przeciwpadaczkowych wykazano niewielkie zwiększenie ryzyka występowania myśli i zachowań samobójczych. Mechanizm tego ryzyka jest nieznany. Dostępne dane nie wykluczają możliwości wzrostu ryzyka podczas stosowania lakozamidu. Dlatego należy obserwować pacjentów pod kątem oznak myśli i zachowań samobójczych i rozważyć włączenie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (i ich opiekunów) należy pouczyć, aby poszukiwali pomocy medycznej, jeśli pojawią się myśli lub zachowania samobójcze. W badaniach klinicznych obserwowano zależne od dawki wydłużenie odstępu PR. Lakozamid należy stosować z ostrożnością u pacjentów z rozpoznanymi zaburzeniami przewodzenia, ciężką chorobą serca (np. po przebytym zawale mięśnia sercowego lub z niewydolnością serca), u osób w podeszłym wieku lub w przypadku jednoczesnego stosowania produktów leczniczych wydłużających odstęp PR. U tych pacjentów należy rozważyć wykonanie badania EKG przed zwiększeniem dawki lakozamidu powyżej 400 mg/dobę oraz po osiągnięciu stanu stacjonarnego. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki bloku przedsionkowo-komorowego (P-K) stopnia II lub wyższego. W badaniach z grupą kontrolną placebo dotyczących stosowania lakozamidu u pacjentów z padaczką nie obserwowano migotania ani trzepotania przedsionków, jednakże oba te zaburzenia zgłaszano w badaniach prowadzonych metodą otwartej próby dotyczących padaczki oraz po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Należy poinformować pacjentów, jakie są objawy bloku P-K stopnia II lub wyższego (np. powolne i niemiarowe tętno, zawroty głowy, omdlenia) oraz objawy migotania i trzepotania przedsionków (np. uczucie kołatania serca, szybkie i niemiarowe tętno, duszność). Pacjentom należy poradzić, aby zgłaszali się po poradę medyczną w razie wystąpienia któregokolwiek z tych objawów. Stosowanie lakozamidu wiązano z występowaniem zawrotów głowy, co może zwiększyć częstość przypadkowych urazów lub upadków. Dlatego należy zalecić pacjentom, aby zachowali ostrożność dopóki nie poznają możliwych działań produktu leczniczego. Możliwość pogorszenia parametrów kliniczno-elektroencefalograficznych w określonych zespołach padaczkowych u dzieci i młodzieży. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności lakozamidu u dzieci i młodzieży z zespołami padaczkowymi, u których mogą współwystępować ogniskowe i uogólnione napady drgawkowe. Lakozamid wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Leczenie lakozamidem wiązano z występowaniem zawrotów głowy i nieostrego widzenia. Zgodnie z tym należy poradzić pacjentom, aby nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali innych, potencjalnie niebezpiecznych maszyn dopóki nie przekonają się jak lakozamid wpływa na ich zdolność do wykonywania tych czynności.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania lakozamidu u pacjentów leczonych produktami leczniczymi o znanym wpływie wydłużającym odstęp PR (np. karbamazepiną, lamotryginą, eslikarbazepiną, pregabaliną) oraz u pacjentów leczonych lekami przeciwarytmicznymi klasy I. Niemniej jednak w analizie podgrup nie wykazano dalszego wydłużania odstępu PR u pacjentów jednocześnie stosujących karbamazepinę lub lamotryginę w badaniach klinicznych. Dane zasadniczo wskazują, że lakozamid ma małą zdolność do wywoływania interakcji. Dane z badań in vitro wskazują, że lakozamid w stężeniach w osoczu obserwowanych w badaniach klinicznych nie pobudza enzymów CYP1A2, 2B6 i 2C9 ani nie hamuje enzymów CYP1A1, 1A2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2D6 i 2E1. W badaniu in vitro wykazano, że lakozamid nie jest transportowany w jelicie z udziałem glikoproteiny P. Dane z badań in vitro wskazują, że enzymy CYP2C9, CYP2C19 i CYP3A4 mogą katalizować tworzenie metabolitu O-desmetylowego. Lakozamid nie hamuje ani nie pobudza enzymów CYP2C19 i 3A4 w istotnym klinicznie stopniu. Lakozamid nie wpłynął na wartość AUC midazolamu (metabolizowanego przez CYP3A4; lakozamid podawany w dawce 200 mg 2x/dobę), ale wywołał niewielki wzrost C_max midazolamu (30%). Lakozamid nie wpłynął na farmakokinetykę omeprazolu (metabolizowanego przez CYP2C19 i 3A4; lakozamid podawany w dawce 300 mg 2x/dobę). Inhibitor CYP2C19 omeprazol (w dawce 40 mg raz/dobę) nie powodował istotnego klinicznie zwiększenia ekspozycji na lakozamid. Tak więc jest mało prawdopodobne, aby umiarkowane inhibitory CYP2C19 wpływały w istotnym stopniu na ekspozycję ogólnoustrojową na lakozamid. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami CYP2C9 (np. flukonazolem) oraz CYP3A4 (np. itrakonazolem, ketokonazolem, rytonawirem, klarytromycyną) z uwagi na możliwość zwiększenia ekspozycji ogólnoustrojowej na lakozamid. Interakcji tego rodzaju nie wykazano w badaniach in vivo, ale są one prawdopodobne na podstawie danych z badań in vitro. Silne induktory enzymów, takie jak ryfampicyna lub ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) mogą umiarkowanie zmniejszać ekspozycję ogólnoustrojową na lakozamid. Dlatego należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania lub odstawiania leczenia tymi induktorami enzymów. W badaniach dotyczących interakcji lakozamid nie wpływał w istotnym stopniu na stężenie w osoczu karbamazepiny ani kwasu walproinowego. Karbamazepina ani kwas walproinowy nie miały wpływu na stężenie lakozamidu w osoczu. W analizach farmakokinetyki populacyjnej w różnych grupach wiekowych wykazano, że jednoczesne stosowanie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi będącymi induktorami enzymów (karbamazepiną, fenytoiną, fenobarbitalem w różnych dawkach) zmniejszało ogólną ekspozycję ogólnoustrojową na lakozamid o 25%. W badaniu dotyczącym interakcji nie obserwowano klinicznie istotnej interakcji pomiędzy lakozamidem a doustnymi środkami antykoncepcyjnymi etynyloestradiolem i lewonorgestrelem. Jednoczesne stosowanie tych produktów leczniczych nie miało wpływu na stężenie progesteronu. W badaniach dotyczących interakcji nie obserwowano wpływu na farmakokinetykę digoksyny. Nie występowały klinicznie istotne interakcje pomiędzy lakozamidem a metforminą. Jednoczesne podawanie warfaryny nie prowadziło do klinicznie istotnych zmian w zakresie farmakokinetyki i farmakodynamiki warfaryny. Chociaż brak jest dostępnych danych dotyczących interakcji lakozamidu z alkoholem, nie można wykluczyć efektu farmakodynamicznego. Lakozamid wiąże się z białkami osocza w stopniu poniżej 15%. Dlatego uważa się, że klinicznie istotne interakcje z innymi substancjami aktywnymi w mechanizmie konkurowania o miejsca wiązania z białkami są mało prawdopodobne.

W przypadku wszystkich leków przeciwpadaczkowych wykazano, że u potomstwa kobiet leczonych z powodu padaczki wady rozwojowe występują 2-3 razy częściej niż około 3% obserwowane w ogólnej populacji. W populacji leczonej odnotowano częstsze występowanie wad rozwojowych podczas terapii wielolekowej, jednakże nie ustalono w jakim stopniu leczenie i/lub choroba są odpowiedzialne za ich powstawanie. Ponadto nie wolno przerywać skutecznej terapii przeciwpadaczkowej, gdyż zaostrzenie choroby jest szkodliwe zarówno dla matki, jak i dla płodu. Brak wystarczających danych dotyczących stosowania lakozamidu u kobiet w ciąży. W badaniach na zwierzętach nie wykazano wpływu teratogennego u szczurów ani królików, ale w dawkach toksycznych dla samic obserwowano toksyczny wpływ na zarodki. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne (czyli korzyści dla matki nie przewyższają wyraźnie potencjalnego ryzyka dla płodu), nie należy stosować lakozamidu w okresie ciąży. Jeśli kobieta zdecyduje się na zajście w ciążę, należy ponownie dokładnie ocenić zasadność stosowania tego produktu leczniczego. Nie wiadomo, czy lakozamid przenika do mleka matki u ludzi. W badaniach na zwierzętach wykazano, że lakozamid przenika do mleka. Ze względów bezpieczeństwa należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia lakozamidem. Nie odnotowano niepożądanego wpływu na płodność ani na rozrodczość samców i samic szczurów po podaniu dawek, po których ekspozycja na lakozamid w osoczu (AUC) przekraczała 2-krotnie wartość AUC u ludzi, uzyskiwanej po podaniu maks. zalecanej dawki.

Na podstawie analizy zbiorczej danych z kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących terapii wspomagającej, do których włączono 1308 pacjentów z napadami częściowymi, u 61,9% pacjentów z grupy przyjmującej lakozamid oraz 35,2% pacjentów z grupy placebo wystąpiło co najmniej 1 działanie niepożądane. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi (≥10%) podczas leczenia lakozamidem były zawroty głowy (pochodzenia ośrodkowego), bóle głowy, nudności i podwójne widzenie. Ich nasilenie było zazwyczaj łagodne do umiarkowanego. Niektóre działania były zależne od dawki i możliwe do złagodzenia poprzez zmniejszenie dawki. Częstość występowania i nasilenie działań niepożądanych ze strony OUN i przewodu pokarmowego zazwyczaj zmniejszały się z upływem czasu. We wszystkich badaniach kontrolowanych placebo odsetek przerywania leczenia z powodu działań niepożądanych wynosił 12,2% u pacjentów otrzymujących lakozamid i 1,6% u pacjentów otrzymujących placebo. Najczęstszym działaniem niepożądanym prowadzącym do przerwania leczenia lakozamidem były zawroty głowy (pochodzenia ośrodkowego). Po podaniu dawki nasycającej częstość występowania działań niepożądanych ze strony OUN może być większa. Na podstawie analizy danych z badania klinicznego mającego na celu wykazanie co najmniej równoważnej skuteczności (ang. non-inferiority) monoterapii, w ramach którego porównywano stosowanie lakozamidu i karbamazepiny o kontrolowanym uwalnianiu (ang. CR), najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi (≥10%) w przypadku lakozamidu były ból głowy i zawroty głowy. Częstość przerywania leczenia z powodu działań niepożądanych wynosiła 10,6% w grupie leczonej lakozamidem oraz 15,6% w grupie karbamazepiny CR. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość na lek; (nieznana) reakcja polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, stan splątania, bezsenność; (nieznana) agresja, pobudzenie, nastrój euforyczny, zaburzenia psychotyczne, próba samobójcza, wyobrażenia samobójcze. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy; (często) zaburzenia równowagi, zaburzenia koordynacji, zaburzenia pamięci, zaburzenia poznawcze, senność, drżenie, oczopląs, niedoczulica, dyzartria, zaburzenia uwagi, parestezje; (niezbyt często) omdlenia, drgawki. Zaburzenia oka: (bardzo często) podwójne widzenie; (często) nieostre widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy (pochodzenia błędnikowego), szumy uszne. Zaburzenia serca: (niezbyt często) blok przedsionkowo-komorowy, bradykardia, migotanie przedsionków, trzepotanie przedsionków. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) wymioty, zaparcia, wzdęcia, niestrawność, suchość w jamie ustnej, biegunka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (>2 x GGN). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, wysypka; (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka; (nieznana) zespół Stevens-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) skurcze mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zaburzenia chodu, osłabienie, zmęczenie, drażliwość, uczucie upojenia alkoholowego. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) upadki, uszkodzenia skóry, urazy. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Stosowanie lakozamidu wiąże się z zależnym od dawki wydłużeniem odstępu PR. Mogą wystąpić działania niepożądane związane z wydłużeniem odstępu PR (np. blok przedsionkowo-komorowy, omdlenia, bradykardia). W badaniach klinicznych dotyczących terapii wspomagającej u pacjentów z padaczką występowanie bloku P-K pierwszego stopnia zgłaszano niezbyt często: 0,7%, 0%, 0,5% i 0% w przypadku lakozamidu w dawkach, odpowiednio, 200 mg, 400 mg, 600 mg lub placebo. W tych badaniach nie obserwowano przypadków bloku P-K stopnia drugiego lub wyższego. Jednakże po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki bloku P-K stopnia drugiego lub wyższego w związku ze stosowaniem lakozamidu. W badaniach klinicznych dotyczących monoterapii porównujących stosowanie lakozamidu i karbamazepiny CR, częstość występowania wydłużenia odstępu PR była porównywalna w przypadku lakozamidu i karbamazepiny. W analizie zbiorczej danych z badań klinicznych dotyczących terapii wspomagającej omdlenia zgłaszano niezbyt często i częstość ich występowania nie różniła się pomiędzy grupą pacjentów na padaczkę leczonych lakozamidem (n=944; 0,1%) a grupą otrzymującą placebo (n=364; 0,3%). W badaniu dotyczącym monoterapii porównującym stosowanie lakozamidu i karbamazepiny CR, omdlenie zgłoszono u 7/444 (1,6%) pacjentów leczonych lakozamidem i u 1/442 (0,2%) pacjentów leczonych karbamazepiną CR. W krótkoterminowych badaniach klinicznych nie zgłaszano przypadków migotania lub trzepotania przedsionków, jednakże oba te zdarzenia zgłaszano w badaniach dotyczących padaczki prowadzonych metodą otwartej próby oraz w obserwacjach po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. W kontrolowanych badaniach klinicznych lakozamidu stosowanego u dorosłych pacjentów z częściowymi napadami przyjmujących 1-3 przeciwpadaczkowych produktów leczniczych jednocześnie, obserwowano nieprawidłowości w wynikach badań czynności wątroby. Zwiększenie aktywności AlAT przekraczające 3-krotnie lub więcej górną granicę normy wystąpiło u 0,7% (7/935) pacjentów leczonych lakozamidem i 0% (0/356) pacjentów otrzymujących placebo. U pacjentów stosujących niektóre przeciwpadaczkowe produkty lecznicze zgłaszano wielonarządowe reakcje nadwrażliwości (określane także jako wysypka polekowa z eozynofilią i objawami narządowymi, ang. DRESS). Reakcje te mają różne objawy, ale zazwyczaj występują gorączka i wysypka oraz zaburzenia ze strony różnych narządów i układów. W przypadku podejrzenia wielonarządowej reakcji nadwrażliwości należy przerwać stosowanie lakozamidu. W badaniach z otwartą próbą profil bezpieczeństwa lakozamidu stosowanego w terapii wspomagającej u dzieci od 4 lat do poniżej 16 lat był zgodny z profilem bezpieczeństwa u osób dorosłych. Działania niepożądane najczęściej zgłaszane u dzieci i młodzieży to wymioty (17,1%), zawroty głowy (16,7%), senność (12,1%), ból głowy (11,7%) i drgawki (10,1%). Dodatkowe działania niepożądane zgłaszane u dzieci to zmniejszenie apetytu (6,6%), ospałość (4,3%) i nieprawidłowe zachowanie (1,9%). W badaniu dotyczącym monoterapii porównującym stosowanie lakozamidu i karbamazepiny CR, rodzaje działań niepożądanych związanych ze stosowaniem lakozamidu u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) były podobne do obserwowanych w populacji pacjentów w wieku poniżej 65 lat. Jednakże u pacjentów w podeszłym wieku częściej niż u młodszych pacjentów (różnica o ≥5%) zgłaszano upadki, biegunkę i drżenie. Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym ze strony serca u osób w podeszłym wieku w porównaniu z populacją młodszych osób dorosłych był blok P-K I°. Podczas stosowania lakozamidu takie przypadki zgłoszono u 4,8% (3/62) pacjentów w podeszłym wieku i u 1,6% (6/382) młodszych dorosłych pacjentów. Częstość przerywania leczenia lakozamidem z powodu zdarzeń niepożądanych wynosiła 21,0% (13/62) u pacjentów w podeszłym wieku w porównaniu z 9,2% (35/382) u młodszych dorosłych pacjentów. Różnice obserwowane pomiędzy pacjentami w podeszłym wieku a młodszymi pacjentami dorosłymi były podobne w grupie pacjentów przyjmujących lek porównawczy.

Objawy obserwowane po przypadkowym lub zamierzonym przedawkowaniu lakozamidu dotyczą głównie OUN i układu pokarmowego. Rodzaje działań niepożądanych występujących u pacjentów stosujących lek w dawkach powyżej 400 mg do maks. 800 mg nie różniły się klinicznie od objawów występujących u pacjentów przyjmujących lakozamid w zalecanych dawkach. Objawami zgłaszanymi po przyjęciu leku w dawce przekraczającej 800 mg obejmowały zawroty głowy, nudności, wymioty i napady drgawkowe (uogólnione toniczno-kloniczne napady drgawkowe, stan padaczkowy). Obserwowano także zaburzenia przewodzenia serca, wstrząs i śpiączkę. Zgłaszano także przypadki śmiertelne po ostrym przedawkowaniu polegającym na jednorazowym przyjęciu kilku gramów lakozamidu. Brak swoistego antidotum w przypadku przedawkowania lakozamidu. Leczenie przedawkowania lakozamidu powinno obejmować ogólne środki podtrzymujące z uwzględnieniem hemodializy w razie konieczności.

Substancja czynna, lakozamid (R-2-acetamido-N-benzyl-3-metoksypropionamid) jest aminokwasem funkcjonalizowanym. Dokładny mechanizm działania przeciwpadaczkowego lakozamidu u ludzi nie został w pełni wyjaśniony. W badaniach elektrofizjologicznych przeprowadzonych in vitro wykazano, że lakozamid w sposób wybiórczy nasila powolną inaktywację napięciowo-zależnych kanałów sodowych, prowadzi do stabilizacji nadmiernie pobudliwych błon komórkowych neuronów.

1 tabl. powl. zawiera 50 mg, 100 mg, 150 mg lub 200 mg lakozamidu.