Lek jest wskazany w leczeniu wymienionych niżej zakażeń u dorosłych i dzieci (w tym u noworodków od momentu urodzenia). Pozaszpitalne zapalenie płuc. Zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli. Powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek. Zakażenia tkanek miękkich: zapalenie tkanki łącznej, róża i zakażenia ran. Zakażenia w obrębie jamy brzusznej. Zapobieganie zakażeniom związanym z chirurgicznymi zabiegami w obrębie przewodu pokarmowego (włącznie z przełykiem), zabiegami ortopedycznymi, sercowonaczyniowymi i ginekologicznymi (włączając cięcie cesarskie). W leczeniu i zapobieganiu zakażeniom, w których istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo udziału bakterii beztlenowych, cefuroksym należy stosować razem z odpowiednim dodatkowym lekiem przeciwbakteryjnym. Należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Dorośli i dzieci ≥40 kg. Pozaszpitalne zapalanie płuc i zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki (dożylnie lub domięśniowo) podskórnej, róża oraz zakażenia ran, zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 750 mg co 8 h. Powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek: 1,5 g co 8 h (dożylnie lub domięśniowo). Ciężkie zakażenia: 750 mg co 6 h (dożylnie); 1,5 g co 8 h (dożylnie). Zapobiegawczo w chirurgii przewodu pokarmowego, w operacjach ginekologicznych (również w cesarskim cięciu) i ortopedycznych: 1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia. Dawkę można uzupełnić po 8 i 16 h dwiema dawkami 750 mg (domięśniowo). Zapobiegawczo w chirurgii układu sercowo-naczyniowego i przełyku: 1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia, następnie 750 mg (domięśniowo) co 8 h przez następne 24 h. Dzieci <40 kg. Niemowlęta w wieku >3 tyg. i dzieci o mc. <40 kg. Pozaszpitalne zapalanie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek, zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran, zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 30-100 mg/kg mc./dobę (dożylnie) podane w 3-4 dawkach dzielonych, dawka 60 mg/kg mc./dobę jest wystarczająca w większości zakażeń. Niemowlęta (od urodzenia do 3 tyg.). Pozaszpitalne zapalanie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek, zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran, zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 30-100 mg/kg mc./dobę (dożylnie) podane w 2-3 dawkach dzielonych. Zaburzenia czynności nerek. Cefuroksym jest wydalany głównie przez nerki. Dlatego, tak samo jak podczas leczenia innymi podobnymi antybiotykami, u pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności nerek zalecane jest zmniejszenie dawki produktu leczniczego, aby zrównoważyć jego wolniejsze wydalanie. Zalecane dawki produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Cl_Cr >20 ml/min/1,73 m²; T_0,5 [h] 1,7-2,6: nie jest konieczne zmniejszenie dawki typowej (750 mg do 1,5 g 3x/dobę). Cl_Cr 10-20 ml/min/1,73 m²; T_0,5 [h] 4,3-6,5: 750 mg 2x/dobę. Cl_Cr <10 ml/min/1,73 m^2; T_0,5 [h] 14,8–22,3: 750 mg raz/dobę. Pacjenci hemodializowani; T_0,5 [h] 3,75: kolejną dawkę 750 mg należy podać dożylnie lub domięśniowo po zakończeniu każdej dializy; jako uzupełnienie podawania parenteralnego cefuroksym sodowy może być dodany do płynu do dializy otrzewnowej (zazwyczaj 250 mg na każde 2 l płynu do dializy). Pacjenci z niewydolnością nerek poddawani ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie (CAVH) lub wysokoprzepływowej hemofiltracji (HF) na oddziałach intensywnej terapii: 750 mg 2x/dobę; w przypadku niskoprzepływowej hemofiltracji należy. Zaburzenia czynności wątroby. Cefuroksym jest wydalany głównie przez nerki. Dlatego uważa się, że występowanie zaburzeń czynności wątroby nie ma wpływu na farmakokinetykę cefuroksymu.

Lek należy podawać we wstrzyk. dożylnych trwających 3-5 min., bezpośrednio do żyły lub w wlewie kroplowym lub w ciągłej inf., trwającej 30-60 min., albo w głębokim wstrzyk. domięśniowym. Instrukcja przygotowania leku przed podaniem - patrz ChPL.

Nadwrażliwość na antybiotyki cefalosporynowe.

Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania cefuroksymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe. Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki cefalosporynowe, szczególnie w wysokich dawkach, jednocześnie z lekami moczopędnymi (takimi jak furosemid) lub z antybiotykami aminoglikozydowymi, ponieważ istnieją doniesienia o występowaniu zaburzeń czynności nerek podczas stosowania tych leków w skojarzeniu. U pacjentów otrzymujących jednocześnie powyższe leki, u osób w podeszłym wieku, a także u osób, u których w przeszłości występowała niewydolność nerek, należy monitorować czynność nerek. W trakcie leczenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci odnotowano rzadkie przypadki upośledzenia słuchu od niewielkiego do średniego stopnia. Podobnie, jak w przypadku leczenia innymi antybiotykami, jeszcze po 18-36 h od rozpoczęcia leczenia stwierdzono w posiewach płynu mózgowo-rdzeniowego Haemophilus influenzae. Znaczenie kliniczne tego faktu jest nieznane. Cefalosporyny, podobnie jak wszystkie antybiotyki o szerokim zakresie działania, mogą powodować rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Niezależnie od przyczyny, w każdym przypadku wystąpienia biegunki podczas stosowania cefuroksymu należy powiadomić lekarza. Lekkie przypadki rzekomobłoniastego zapalenia jelit zwykle przemijają po odstawieniu leku. W ciężkich konieczne jest zastosowanie odpowiedniego leczenia. Przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę. Podobnie jak w przypadku leczenia innymi antybiotykami, przedłużone stosowanie cefuroksymu może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych organizmów (np. Candida spp., Enterococcus spp., Clostridium difficile); może być wówczas konieczne przerwanie stosowania leku. Podczas stosowania terapii sekwencyjnej czas zmiany drogi podawania leku z parenteralnej na doustną zależy od nasilenia zakażenia, stanu klinicznego pacjenta oraz od wrażliwości bakterii wywołującej zakażenie. Jeżeli w ciągu 72 h leczenia nie nastąpi poprawa stanu klinicznego pacjenta, należy kontynuować pozajelitowe podawanie leku. Przed rozpoczęciem terapii sekwencyjnej należy zapoznać się z ulotką dotyczącą cefuroksymu w postaci doustnej. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn: nieistotny.

Podobnie jak inne antybiotyki cefuroksym może zaburzać skład flory jelitowej, prowadząc do zmniejszenia wchłaniania estrogenów i do obniżenia skuteczności złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych. Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki cefalosporynowe, szczególnie w wysokich dawkach, jednocześnie z lekami moczopędnymi (takimi jak furosemid) lub z antybiotykami aminoglikozydowymi. Produkt nie wpływa na wynik testów enzymatycznych wykrywających cukier w moczu. Mogą wystąpić niewielkie zmiany wyników podczas stosowania metod redukcyjnych (Benedicta, Fehlinga, Clinitest); niemniej jednak nie powinno to prowadzić do wyniku fałszywie dodatniego. Zaleca się, aby u pacjentów otrzymujących produkt stosować metodę glukozooksydazową lub heksokinazową do oznaczenia stężenia glukozy we krwi lub osoczu. Antybiotyk ten nie wpływa na wynik alkalicznej próby pikrynianowej na kreatyninę.

Brak doświadczalnych dowodów na wywoływanie embriopatii lub działanie teratogenne cefuroksymu. Lek może być stosowany w ciąży jedynie w przypadkach, gdy w opinii lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Cefuroksym przenika do pokarmu kobiecego, toteż stosując go u kobiet karmiących piersią należy zachować szczególną ostrożność.

Kategorie częstości przypisane poniższym działaniom niepożądanym są jedynie przybliżone, jako że dla większości działań brak odpowiednich danych do wyliczenia częstości. Ponadto częstość działań niepożądanych, związanych ze stosowaniem cefuroksymu sodu może się różnić w zależności od wskazania. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (rzadko) rozwój kandydozy podczas przedłużonego stosowania. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) neutropenia, eozynofilia; (niezbyt często) leukopenia, zmniejszone stężenie hemoglobiny, dodatni odczyn Coombs’a; (rzadko) trombocytopenia; (bardzo rzadko) niedokrwistość hemolityczna. Cefalosporyny, jako grupa leków, wykazują skłonność do przylegania do powierzchni błonowej krwinek czerwonych i reagowania z przeciwciałami skierowanymi przeciwko lekom, powodując wystąpienie dodatniego odczynu Coombs’a (który może wpływać na próbę krzyżową krwi) i powodować bardzo rzadko niedokrwistość hemolityczną. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje nadwrażliwości, w tym: (niezbyt często) wysypka skórna, pokrzywka i świąd; (rzadko) gorączka polekowa; (bardzo rzadko) śródmiąższowe zapalenie nerek, anafilaksja, zapalenie naczyń skóry. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) zaburzenia żołądkowo-jelitowe; (bardzo rzadko) rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; (niezbyt często) przemijające zwiększenie stężenia bilirubiny. Przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny zdarza się szczególnie u pacjentów z uprzednio występującymi chorobami wątroby, ale nie ma dowodów na występowanie uszkodzeń wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka i zespół Stevens-Johnsona. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego krwi i zmniejszenie klirensu kreatyniny. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym ból i zakrzepowe zapalenie żył. Ból w miejscu wstrzyknięcia domięśniowego jest bardziej prawdopodobny po podaniu większych dawek. Jednakże jest mało prawdopodobne, aby było konieczne przerwanie leczenia z tego powodu.

Przedawkowanie cefalosporyn może powodować podrażnienie ośrodkowego układu nerwowego, aż do wystąpienia drgawek. Stężenie cefuroksymu w surowicy można zmniejszyć stosując hemodializę lub dializę otrzewnową.

Cefuroksym jest bakteriobójczym antybiotykiem cefalosporynowym drugiej generacji o szerokim spektrum działania na bakterie Gram(+) i Gram(-), w tym na szczepy wytwarzające β-laktamazy. Mechanizm bakteriobójczego działania cefuroksymu polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii poprzez wiązanie białek biorących udział w tym procesie.

1 fiol. zawiera 750 mg lub 1500 mg cefuroksymu w postaci cefuroksymu sodowego.