Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych oraz dzieci i młodzieży w wieku 6–18 lat. Leczenie choroby nerek u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 z białkomoczem ≥ 5,0 g/dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Leczenie przewlekłej niewydolności serca (u pacjentów w wieku 60 lat i starszych), jeżeli nie można zastosować leku z grupy inhibitorów ACE ze względu na działania niepożądane, szczególnie kaszel lub przeciwwskazania. U pacjentów z niewydolnością serca, których stan zdrowia ustabilizował się pod wpływem inhibitora ACE, nie należy zmieniać tego produktu leczniczego na losartan. Frakcja wyrzutowa lewej komory powinna wynosić ≤ 40%; stan kliniczny powinien zostać ustabilizowany podczas leczenia przewlekłej niewydolności serca. Zmniejszenie ryzyka udaru u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory, udokumentowany w zapisie EKG.

Nadciśnienie. Zazwyczaj stosowaną dawką początkową i podtrzymującą u większości pacjentów jest 50 mg raz/dobę. Maks. działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 3-6 tyg. od rozpoczęcia leczenia. U niektórych pacjentów w celu uzyskania właściwego działania terapeutycznego może być konieczne zwiększenie dawki dobowej do 100 mg stosowanej raz/dobę (rano). Losartan może być stosowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z lekami moczopędnymi (np. hydrochlorotiazydem). Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym cukrzycą typu 2 z proteinurią ≥ 0,5 g/dobę: Zazwyczaj stosowaną dawką początkową jest 50 mg raz/dobę. Następnie dawkę można zwiększyć do 100 mg raz/dobę w zależności od ciśnienia tętniczego krwi mierzonego po miesiącu od rozpoczęcia leczenia. Lek może być stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (np. lekami moczopędnymi, antagonistami wapnia, lekami blokującymi receptory α- lub β- adrenergiczne i produktami działającymi na OUN), a także z insuliną i innymi powszechnie stosowanymi produktami hipoglikemizującymi (np. pochodnymi sulfonylomocznika, glitazonami i inhibitorami glukozydazy). Niewydolność serca: zazwyczaj stosowaną dawką początkową u pacjentów z niewydolnością serca jest 12,5 mg losartanu raz/dobę. Na ogół dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach tyg. (np. 12,5 mg/dobę, 25 mg/dobę, 50 mg/dobę, 100 mg/dobę, aż maks. dawki 150 mg losartanu raz/dobę), uwzględniając tolerancję pacjenta na produkt. Zmniejszenie ryzyka udaru u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory, udokumentowanym w zapisie EKG: zazwyczaj stosowaną dawką początkową jest 50 mg losartanu raz/dobę. Należy dodatkowo zastosować małe dawki hydrochlorotiazydu i/lub zwiększyć dawkę do 100 mg losartanu raz/dobę, uwzględniając ciśnienie tętnicze krwi. U pacjentów ze zmniejszoną objętością płynu wewnątrznaczyniowego (np. pacjenci leczeni dużymi dawkami leków moczopędnych) należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 25 mg raz/dobę. U pacjentów z niewydolnością nerek, w tym dializowanych nie jest konieczne dostosowanie dawki początkowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie należy rozważyć stosowanie mniejszych dawek losartanu. Brak danych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Dlatego losartan jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Dzieci i młodzież. Od 6 m-cy do 6 lat: Brak jest danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania losartanu w u dzieci w wieku od 6 m-cy do 6 lat. Dostępne dane są opisane we właściwościach, ale nie brak jest zaleceń dotyczących dawkowania. Od 6-18 lat: Dzieciom o mc. 20-50 kg, które są w stanie połykać tabl. zaleca się dawkę 25 mg raz/dobę. (W pojedynczych przypadkach dawkę można zwiększyć do maks. dawki wynoszącej 50 mg raz/dobę.) Dawkowanie należy dostosować uwzględniając ciśnienie tętnicze krwi. Zazwyczaj stosowaną dawką u pacjentów o mc. większej niż 50 kg jest 50 mg raz/dobę. W pojedynczych przypadkach dawkę można zwiększyć do maks. dawki wynoszącej 100 mg raz/dobę. Nie przeprowadzono badań dotyczących dawek większych niż 1,4 mg/ kg mc. (lub inaczej więcej niż 100 mg)/dobę u pacjentów pediatrycznych. Losartan nie jest zalecany u dzieci poniżej 6 rż., ponieważ dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności są niewystarczające. Ze względu na brak danych losartan nie jest zalecany u dzieci, u których szybkość przesączania kłębuszkowego wynosi mniej niż 30 ml/ min./1,73 m^2. Losartan nie jest zalecany u dzieci z niewydolnością wątroby. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Jednak u pacjentów powyżej 75 rż. zaleca się zastosowanie mniejszej dawki początkowej wynoszącej 25 mg raz/dobę.

Produkt leczniczy należy przyjmować popijając tabl. szklanką wody. Lek można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. II i III trymestr ciąży. Ciężka niewydolność wątroby. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m²).

Obrzęk naczynioruchowy: pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie (obrzęk twarzy, warg, gardła i/lub języka) powinni być pod ścisłą opieką lekarską. U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i/lub niedoborem sodu, szczególnie po podaniu 1-szej dawki lub po zwiększeniu dawki może wystąpić objawowe niedociśnienie. Objawy mogą wystąpić z powodu stosowania dużych dawek leków moczopędnych, diety ubogosolnej, biegunki lub wymiotów. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy skorygować takie zaburzenia lub zastosować mniejszą dawkę początkową. Dotyczy to również dzieci w wieku 6-18 lat. Zaburzenia elektrolitowe są częste u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ze współistniejącą cukrzycą lub bez, z tego względu należy wziąć je pod uwagę. W badaniach klinicznych przeprowadzonych u pacjentów z cukrzycą typu 2 z istniejącą nefropatią, częstość występowania hiperkaliemii była większa w grupie przyjmującej losartan w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Należy dokładnie monitorować stężenie potasu oraz wartość Cl_Cr, szczególnie u pacjentów z niewydolnością serca i Cl_Cr w granicach 30-50 ml/min. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie losartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu oraz substytutami soli kuchennej zawierającymi potas. Na podstawie danych farmakokinetycznych, stwierdzono zwiększone stężenie losartanu w osoczu u pacjentów z marskością wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki losartanu. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie należy stosować losartanu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. U pacjentów leczonych losartanem (szczególnie u pacjentów, u których prawidłowa czynność nerek zależy od właściwego funkcjonowania układu renina-angiotensyna-aldosteron, tj. pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub z istniejącą niewydolnością nerek) obserwowano zmiany w czynności nerek w wyniku hamowania czynności układu renina-angiotensyna. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych albo zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy krwi. Zmiany te zwykle ustępują po przerwaniu leczenia losartanem. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych albo zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę. Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II (ang.ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Losartan nie jest zalecany u dzieci, u których szybkość przesączania kłębuszkowego wynosi mniej niż 30 ml/min./1,73 m², ze względu na brak badań w tej grupie pacjentów. Należy regularnie monitorować czynność nerek podczas leczenia losartanem, ponieważ może on pogorszyć czynność nerek. Dotyczy to szczególnie pacjentów, u których występują inne zaburzenia (gorączka, odwodnienie), które mogą wywołać zaburzenia czynności nerek. Jednoczesne stosowanie losartanu i inhibitorów ACE powoduje zaburzenia czynności nerek, dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania tych preparatów. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów po przeszczepie nerki. Na ogół leki przeciwnadciśnieniowe działające w wyniku hamowania układu renina-angiotensyna nie działają u pacjentów z pierwotnym aldosteronizmem. Dlatego, nie zaleca się stosowania losartanu u tych pacjentów. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i chorobą naczyniowo-mózgową może prowadzić do zawału serca lub udaru. U pacjentów z niewydolnością serca, z niewydolnością nerek lub bez, występuje ryzyko ciężkiego niedociśnienia krwi, i (często ostrej) niewydolności nerek. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania losartanu u pacjentów z niewydolnością serca i jednoczesną ostrą niewydolnością nerek, u pacjentów z ostrą niewydolnością serca (klasa IV wg systemu NYHA), a także u pacjentów z niewydolnością serca i objawową arytmią serca. Dlatego, gdy losartan jest stosowany w tych grupach pacjentów należy zachować ostrożność. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania losartanu i β₂-adrenolityków. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem aorty i zastawki dwudzielnej lub zaporową kardiomiopatią przerostową. Produkt leczniczy zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy. Nie należy rozpoczynać leczenia losartanem podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia losartanem, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie losartanu i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Losartan i inne leki z grupy antagonistów angiotensyny II są w widoczny sposób mniej skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u ludzi rasy czarnej niż u nie-czarnej. Prawdopodobnie jest tak z uwagi na większe powszechnie występowanie stanu zmniejszonego stężenia reniny w populacji ludzi rasy czarnej z nadciśnieniem. Brak danych świadczących o wpływie losartanu na zdolność kierowania pojazdami i obsługiwania maszyn. Podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn u niektórych pacjentów produkty zmniejszające ciśnienie tętnicze krwi mogą powodować zawroty głowy lub senność, szczególnie na początku leczenia lub podczas zwiększania dawki.

Inne substancje o działaniu przeciwnadciśnieniowym mogą nasilać obniżające ciśnienie tętnicze działanie losartanu. Jednoczesne stosowanie z innymi substancjami, które mogą powodować niedociśnienie jako działanie niepożądane (takie jak: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna) może zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Losartan jest metabolizowany głównie przez cytochrom P450 (CYP) 2C9 do czynnego metabolitu, którym jest kwas karboksylowy. W badaniach klinicznych wykazano, że flukonazol (inhibitor CYP2C9) zmniejsza całkowity wpływ czynnego metabolitu na organizm człowieka o ok. 50%. Stwierdzono, że jednoczesne zastosowanie losartanu i ryfampicyny (czynnik aktywujący enzymy metabolizujące) spowodowało zmniejszenie stężenia aktywnego metabolitu w osoczu krwi o 40%. Znaczenie kliniczne tego działania nie jest znane. Nie wykazano różnic dotyczących całkowitego wpływu na organizm jednoczesnego leczenia fluwastatyną (słaby inhibitor CYP2C9). Stosowanie innych produktów leczniczych powodujących zatrzymanie jonów potasu w organizmie lub mogących zwiększać stężenie potasu we krwi (np. leków moczopędnych oszczędzających potas: amiloryd, triamteren, spironolakton) lub produktów, które mogą zwiększać stężenie potasu (np. heparyna), produktów leczniczych uzupełniających ilość potasu w organizmie lub substytutów soli kuchennej, które zawierają potas może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu we krwi. Nie zaleca się tego typu leczenia skojarzonego. Podczas jednoczesnego stosowania preparatów litu i inhibitorów ACE obserwowano przemijające zwiększenie stężenia jonów litu w surowicy krwi i jego toksyczności. Bardzo rzadko odnotowano też przypadki z preparatami z grupy antagonistów angiotensyny II. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania preparatów litu i losartanu. Jeśli zastosowanie takiego skojarzenia jest konieczne, w okresie ich jednoczesnego stosowania zaleca się monitorowanie stężenia jonów litu w surowicy krwi. Podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy antagonistów angiotensyny II z NLPZ (np. selektywnymi inhibitorami COX-2, ASA w dawkach o działaniu przeciwzapalnym i nieselektywnymi NSAIDs (NLPZ)), może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie leków z grupy antagonistów angiotensyny II z lekami z grupy NSAIDs może nasilać ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym możliwość wystąpienia ostrej niewydolności nerek i zwiększenie stężenia potasu w surowicy krwi, szczególnie u pacjentów z istniejącą słabą czynnością nerek. Należy zwrócić uwagę na odpowiednie dawkowanie, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Pacjentów należy odpowiednio nawadniać. Należy rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego oraz okresowo podczas leczenia. Dane badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii.

Nie zaleca się stosowania losartanu podczas I trymestru ciąży. Stosowanie losartanu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne odnoszące się do ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE podczas I trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Jak dotychczas brak kontrolowanych danych epidemiologicznych odnośnie ryzyka związanego ze stosowaniem antagonistów receptora angiotensyny II, dlatego podobne ryzyko może dotyczyć tej grupy leków. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie losartanu i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Narażenie na AIIRA w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli narażenie na losartan wystąpiło od II trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały losartan należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Ze względu na brak danych odnośnie stosowania losartanu podczas karmienia piersią, nie zaleca się stosowania produktu, zwłaszcza w przypadku karmienia piersią noworodka lub wcześniaka. Zaleca się podawanie innych preparatów, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas karmienia piersią.

Losartan był oceniany w następujących badaniach klinicznych: w kontrolowanym badaniu klinicznym przeprowadzonym u > 3000 dorosłych pacjentów w wieku 18 lat i starszych z samoistnym nadciśnieniem; w kontrolowanym badaniu klinicznym przeprowadzonym u 177 pacjentów pediatrycznych w wieku 6-16 lat z nadciśnieniem; w kontrolowanym badaniu klinicznym przeprowadzonym u > 9000 pacjentów w wieku 55-80 lat z nadciśnieniem i przerostem lewej komory serca; w kontrolowanych badaniach klinicznych przeprowadzonych u > 7700 dorosłych pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca; w kontrolowanym badaniu klinicznym przeprowadzonym u > 1500 pacjentów z cukrzycą typu 2 w wieku 31 lat i starszych z białkomoczem. W wymienionych badaniach klinicznych najczęściej występującym działaniem niepożądanym były zawroty głowy. Nadciśnienie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy; (niezbyt często) senność, ból głowy, zaburzenia snu. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zaburzenia równowagi. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie, dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) hipotonia ortostatyczna w tym zależne od dawki działanie ortostatyczne. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) ból brzucha, zatwardzenie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) astenia, uczucie zmęczenia, obrzęk. Badania diagnostyczne: (często) hiperkaliemia; (rzadko) zwiększenie stężenia aminotransferazy alaninowej(ALAT). Nadciśnienie i przerost lewej komory serca. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zaburzenia równowagi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia, uczucie zmęczenia. Przewlekła niewydolność serca. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy; (niezbyt często) ból głowy; (rzadko) parestezja. Zaburzenia serca: (rzadko) omdlenia, migotanie przedsionków, udar naczyniowo - mózgowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) hipotonia ortostatyczna (w tym zależne od dawki działanie ortostatyczne). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) biegunka, nudności, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) pokrzywka, świąd, wysypka. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) astenia, uczucie zmęczenia. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie stężenia mocznika we krwi, kreatyniny w surowicy, potasu w surowicy; (niezbyt często) hiperkaliemia. Nadciśnienie i cukrzyca typu 2 z chorobą nerek. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) hipotonia ortostatyczna (w tym zależne od dawki działanie ortostatyczne). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia, uczucie zmęczenia. Badania diagnostyczne: (często) hiperkaliemia, hipoglikemia. Doświadczenia zebrane po wprowadzeniu na rynek. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) niedokrwistość, trombocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy i zapalenie naczyń. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) depresja. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) migrena, zaburzenia smaku. Zaburzenia ucha i błędnika: (nieznana) szumy uszne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (nieznana) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) biegunka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka, świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) ból mięśni, ból stawów, rabdomioliza. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (nieznana) zaburzenia erekcji / impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (nieznana) hiponatremia. Następujące dodatkowe działania niepożądane pojawiały się częściej u pacjentów, którzy otrzymywali losartan w porównaniu do placebo (nieznana): ból pleców, infekcje dróg moczowych, objawy grypopodobne. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: w następstwie hamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron obserwowano zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek u pacjentów z grupy ryzyka; te zmiany czynności nerek mogą być odwracalne po przerwaniu leczenia. Profil działań niepożądanych u dzieci wydaje się być podobny do profilu obserwowanego u dorosłych pacjentów. Dane dotyczące populacji pediatrycznej są ograniczone.

Dane dotyczące przedawkowania losartanu u ludzi są ograniczone. Najbardziej prawdopodobnymi objawami przedawkowania są niedociśnienie i tachykardia. Może również wystąpić bradykardia z powodu pobudzenia układu przywspółczulnego (nerw błędny). Jeśli wystąpi objawowe niedociśnienie tętnicze, należy zastosować leczenie wspomagające. Środki zaradcze, które zostaną podjęte zależą od czasu, jaki upłynął od przyjęcia produktu leczniczego oraz rodzaju i nasilenia objawów toksyczności. Jako priorytet należy potraktować stabilizację układu krążenia. Jeśli losartan został przyjęty doustnie, należy podać odpowiednią dawkę węgla aktywowanego. Następnie należy dokładnie monitorować podstawowe parametry życiowe pacjenta. Jeśli jest to konieczne, parametry te należy odpowiednio skorygować. Ani losartan, ani jego czynny metabolit nie mogą być usunięte za pomocą hemodializy.

Losartan jest syntetycznym, stosowanym doustnie antagonistą receptora angiotensyny II (typu at1). Angiotensyna II, silny czynnik zwężający naczynia, jest podstawowym aktywnym hormonem w układzie renina-angitensyna oraz ważnym czynnikiem warunkującym patofizjologię nadciśnienia. Angiotensyna II wiąże się ze znajdującymi się w wielu tkankach receptorami at1 (np. w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych, nadnerczach, nerkach i sercu) i wywołuje kilka ważnych reakcji biologicznych, jak zwężenie naczyń krwionośnych i uwalnianie aldosteronu. Angiotensyna II pobudza również proliferację komórek mięśni gładkich. Losartan wybiórczo hamuje receptor at1. W warunkach in vitro i in vivo, zarówno losartan, jak i jego czynny metabolit - kwas karboksylowy (e-3174), hamują działanie angiotensyny II, niezależnie od źródła jej pochodzenia i drogi syntezy. Losartan nie wykazuje działania agonistycznego ani nie blokuje receptorów innych hormonów lub kanałów jonowych odgrywających ważną rolę w regulacji czynności układu krążenia. Ponadto, losartan nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny (kininazy II), enzymu, który powoduje rozkład bradykininy. Dzięki temu losartan nie nasila działań zależnych od bradykininy.

1 tabl. powl. zawiera 50 mg losartanu potasowego.